Η ζωή σε δύο groups

Το facebook και η μανία που έχει καταλάβει τον κόσμο με αυτό (μέχρι το τέλος του έτους αναμένεται να ξεπεράσει τα 100 εκατομμύρια μέλη) είναι κάτι πρωτόγνωρο. Δεν θα πω πως το θεωρώ ακατανόητο, (ούτε "πέφτω από τα σύννεφα"), αντίθετα το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό. Ο κόσμος πάντα ενδιαφερόταν να μαθαίνει νέα από γνωστούς και φίλους. Παλιότερα υπήρχαν οι γειτονιές, τα καφενεία και τα γράμματα. Έτσι τα νέα διαδίδονταν με τον παραδοσιακό τρόπο. Από στόμα σε στόμα. Μετά, το τηλέφωνο (με τη φθηνή χρέωσή του) επέτρεπε ακόμα και φίλους που είχαν χαθεί ή βρίσκονταν μακρυά να τα λένε εύκολα και γρήγορα. Ακολούθησε η δεκαετία του '90 με τα κινητά και τα γραπτά μηνύματα που άλλαξαν όλη την επικοινωνία. Μπήκαμε σε μια διαδικασία να μαζεύουμε τηλέφωνα φίλων και γνωστών, ακόμα και αν βρίσκονταν στην άκρη της γής, ώστε έστω και σαν σε ψευδαίσθηση να νιώθουμε πως μπορούμε να μιλήσουμε και να μάθουμε νέα τους οποιαδήποτε ώρα και στιγμή. Κι ύστερα, τα γνωστά. Internet, mails, msn και το δίχτυ επικοινωνίας του καθενός, που ήξερε και ήθελε να τα χειριστεί, απλώθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γής, σχεδόν ανέξοδα.

Και πάμε στο facebook. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ το ξεκίνησα σαν πλάκα και χωρίς καμμία συναίσθηση των δυνατοτήτων που θα μπορούσε να μου παρέχει. Μου το σύστησε ένας γνωστός, με έβαλε μάλιστα να γραφτώ για να βρώ μια γνωστή του, και χωρίς να το ξέρει ούτε αυτός (παρεπιμπτόντως δεν ασχολήθηκε ποτέ ξανά με το θέμα), ούτε εγώ με έβαλε σε ένα τριπάκι να ψάχτω με το συγκεκριμένο site. Διαπίστωσα πως εμείς οι 20something που λένε και στο χωριό μου, μπορούμε να δούμε όλη μας τη ζωή εκεί μέσα. Είχα την ευκαιρία να συναντήσω ανθρώπους που υπήρξαμε συμμαθητές στο δημοτικό, στο γυμνάσιο ή στο λύκειο και μετά χαθήκαμε. Μιλάμε για ανθρώπους που μπορεί να βρίσκονται σε εντελώς άλλα μέρη της γης, να μην έχουμε τίποτα κοινό πια αλλά και μόνο που μέσω αυτών σου δίνεται η δυνατότητα να θυμηθείς το παρελθόν σε καταλαμβάνει μια κάποια νοσταλγία. Συνάντησα ανθρώπους που μπορεί συγκυριακά και μόνο να πετύχαινα στο δρόμο και πάλι ίσως να μην αναγνώριζα ή να μην με αναγνώριζαν. Είδα φωτογραφίες από τα σχολεία μου και από τους δασκάλους και καθηγητές μου και ένιωσα να ξαναβρίσκομαι εκεί, να ξαναπερπατώ στους ίδιους διαδρόμους. Μπορεί να μοιάζει περίεργο, ίσως και λίγο υπερβολικό, αλλά βίωσα απροδόκητο deja vu, είδα τη ζωή μου σε δύο γκρουπ του facebook. Με τα καλά της και τα κακά της.
Βέβαια η ζωή συνεχίζεται αλλά το facebook δείχνει να την ακολουθεί κατά πόδας, και είναι σίγουρο πως όλο και κάποιος γνωστός περιμένει εκεί μέσα να τον ανακαλύψεις ή να σε ανακαλύψει. Γι' αυτό keep facebooking γιατί αλλιώς χανόμαστε...