Πάσχα στο χωριό...

Καλώς σας βρίσκω πάλι. Χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη και καλό μήνα. Μετά το ντεμαράζ ευχών και έχοντας καταφέρει να ρίξω τη χοληστερίνη σε επίπεδα που δεν σκοτώνουν ελέφαντα (αν και αυτό ελέγχεται), θα σας γράψω τις εμπειρίες ενός "πρωτευουσιάνου" από το Πάσχα στο χωριό...Βρέθηκα λοιπόν επί πενθήμερο σε χωριό της Β. Ελλάδας,όπως κάνω την τελευταία εικοσαετία με λιγοστές, είναι η αλήθεια, εξαιρέσεις.
Τα αξιοπερίεργα φυσικά και ξεκίνησαν πριν καν φτάσω στον τελικό μου προορισμό. Πρώτα απ'όλα διαπίστωσα πως δρόμους μπορεί να μην έχουμε, πως ακόμα δε και οι υπάρχοντες είναι εντελώς παραμελλημένοι, παρόλα αυτά κύριοι (ναι, σε εσάς τους κακεντρεχείς μιλάω) το κράτος φροντίζει να κάνει έργα στις εθνικές οδούς. Χτίζει σταθμούς διοδίων... Μην το γελάτε, είναι κάτι κι αυτό. Το κακό είναι πως κάποιοι πρέπει να πληρώνουν για αυτά τα έργα. Συνεπώς το ταξίδι με Ι.Χ. από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη κοστίζει, πέρα των υπολοίπων, 16 Ευρώ σε διόδια. Λες άγιες μέρες είναι, αστο να πάει μην χαλάσει και η κατάνυξη των ημερών. Συνεχίζοντας προς βορρά είπα να επισκεφθώ την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής στα Τέμπη. Πάρκαρα στο πάρκιν, κατέβηκα και πήγα να χρησιμοποιήσω την υπόγεια διάβαση για να περάσω στην απέναντι πλευρά όπου βρίσκεται ο Πηνειός και το εκκλησάκι. Και τότε την ένιωσα... Η απέραντη μυρωδιά χιλιάδων "προσκυνητών" που αγνόησαν τις τουαλέτες και είπαν να κάνουν εξετάσεις ούρων εκεί, στην άκρη του δρόμου. Άγιες μέρες γαρ, πάλι δεν μίλησα.
Φτάσαμε και στο χωριό. Μετά τα κλασσικά (φιλιά, αγκαλιές, "πως μεγάλωσες βρε έτσι", "τίνος είσαι συ;"κτλ.)ήρθε η μέρα (Μεγάλο Σάββατο, για τους αδαείς) να πάμε και στην Ανάσταση. Εκεί ήταν πραγματικά η αποθέωση. Το "ελλήνων Πάσχα" σε όλο του το μεγαλείο. Αφού λοιπόν προσκύνησα, λόγω στενότητας χώρου, βγήκα στο προαύλιο και κάθισα σε μια γωνία προς την έξοδο της εκκλησίας. Ασυναίσθητα άρχισα να παρατηρώ την "πασαρέλα" που εξελισσόταν μπροστά μου. Όποιος έμπαινε αδιαφορούσε πλήρως για τον χώρο, (για σταυρό ούτε λόγος) και ενδιαφερόταν αποκλειστικά αν τον παρακολουθούσαν οι υπόλοιποι ή έψαχνε να βρει κάποιους γνωστούς. Επιπλέον μέτρησα πάνω από 6 άτομα που έσκασαν μύτη με τσιγαράκι και το μόνο που δε ζήτησαν ήταν και ένα φραπέ. Τα πιτσιρίκια δεν ασχολούνταν ούτε κατα διάνοια με την λειτουργία (καλά, σάμπως εμείς ασχολούμασταν;) και τα λίγο μεγαλύτερα αγόρια και κορίτσια έκαναν λες και βρίσκονταν σε νυφοπάζαρο. Είχαν όλα φορέσει τα καλύτερα ρούχα και με τα κινητά έστελναν μηνύματα σε ρυθμούς πολυβόλου, ρίχνοντας φυσικά κλεφτές ματιές για να δουν αν "παίζει τίποτα καλό τριγύρω."
Μέσα στην όλη αυτή κατάνυξη ήρθε η ώρα και για το "Χριστός Ανέστη". Εκεί ήταν που έγινε η σφαγή του Δράμαλη. Με το που είπε ο παπάς "Χριστός Αν..." οι πρώτοι "επισκέπτες" της εκκλησίας την είχαν ήδη κάνει βγάζοντας από κάποια τσέπη τα κουτάλια για τη μαγειρίτσα που σίγουρα είχαν αφήσει στη μέση. Αρκετοί από τους υπόλοιπους ασχολιούνταν με το πως θα σκάσουν τις "γουρούνες", τις "μελισσούλες" και άλλα βεγγαλικά με ονόματα του ζωικού βασιλείου αλλά κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να χτυπήσει την καμπάνα. Αν δεν ήταν ο πατέρας μου απορώ αν θα ασχολείτο κανείς μαζί της. Και η απορία μου εύλογη. "Τα τελευταία χρόνια που εμείς δεν είχαμε πάει, ποιός την χτυπούσε;". Ίσως κανείς. Το τελειωτικό όμως σόου δόθηκε με τις λαμπάδες και την προσπάθεια να φιληθούν οι παρευρισκόμενοι κρατώντας τη λαμπάδα σε απόσταση "φλόγας" από τα μαλλιά, το σακάκι, τη μούρη του συγγενή τους. Αφού γλιτώσαμε τα εγκαύματα τρίτου βαθμού καλά είναι.
Κλείνοντας πρέπει να παραδεχθώ οτι η προσπάθεια μιας οικογένειας να μεταφέρει το Άγιο Φως με αυτοκίνητο, έχοντας 6 λαμπάδες αναμμένες μέσα στα λίγα αυτά τετραγωνικά μάλλον στέφθηκε με επιτυχία αφού δεν μάθαμε τίποτα για "θερμό επεισόδιο" τις επόμενες μέρες. Μπορεί να μοιάζει πως γκρινιάζω αλλά είναι η αλήθεια πως το Πάσχα στο χωριό δεν συγκρίνεται με τίποτα στον "κόσμο των γιορτών"...