Τα απομεινάρια μιας ζωής...

Σίγουρα δεν είμαστε σε πόλεμο;
Σίγουρα αυτό το κτίριο βρίσκεται σε αθηναϊκό δρόμο;
Σίγουρα τα τζάμια έσπασαν από πέτρες και μολότωφ και όχι από το ωστικό κύμα κάποιας βόμβας;
Σίγουρα δούλευαν άνθρωποι μέχρι πριν λίγες ώρες εκεί ή μήπως το κτίσμα είναι εγκαταλλελημένο από την εποχή του '74;
Κρίμα... Μόνο αυτό αρμόζει να ειπωθεί....
Κρίμα για τη ζωή του παιδιού που χάθηκε και που άναψε τη σπίθα για την πρωτοφανή εξέγερση.
Κρίμα που για άλλη μια φορά ο αποπροσανατολισμός λειτούργησε και είδαμε το δέντρο (Χριστουγεννιάτικο και ψεύτικο ήταν) και χάσαμε το δάσος.
Κρίμα που το αίμα του παιδιού θα πάει χαμένο γιατί εν τέλει κανείς δε διδάχθηκε τίποτα και είναι απλά ζήτημα μιας ανώτερης δύναμης πότε θα ξανασυμβεί κάτι ανάλογο.
Κρίμα που το ελληνικό κράτος απέδειξε πόσο αδυνατεί να προστατεύσει τους πολίτες του, μα πάνω από όλα την αξιοπρέπειά του.
Κρίμα για τους πολιτικούς (και τα τσιράκια τους) που απλά καπηλεύονται τα γεγονότα για να εξυπηρετήσουν προσωπικά και κομματικά ωφέλη. Εν τέλει πόσο υπάνθρωποι είστε;
Κρίμα στον απλό λαό που έχασε περιουσίες, κόπους μιας ζωής και έμεινε για άλλη μια φορά να πληρώνει τα σπασμένα (κυριολεκτικά όμως)...
Κρίμα που την ώρα που πραγματικά θα έχουμε τα 5 λεπτά εξουσίας που μας αναλογούν (εκεί μέσα στο παραβάν), όλα αυτά θα τα βάλουμε στην άκρη και θα σκεφτούμε αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα το προσωπικό μας συμφέρον.
ΚΡΙΜΑ! ΜΟΝΟ ΚΡΙΜΑ!